যোগ (Yoga - Assomiya)

স্বামী বিবেকানন্দই কৈছিল প্রত্যেক আত্মাই মূলতঃ ঐশ্বৰিক। ভিতৰৰ আৰু বাহিৰৰ প্ৰকৃতিক নিয়ন্ত্ৰণ কৰি অন্তর্নিহিত এই ঐশ্বৰিক গুণৰ বিকাশ ঘটোৱাটোৱেই জীৱনৰ লক্ষ্য। কর্ম বা স্তুতি, মানসিক নিয়ন্ত্রণ বা দৰ্শনৰ দ্বাৰা এই কাম সমাধা কৰা আৰু মুক্ত হোৱা। শৃঙ্খলাবদ্ধ প্রণালীৰে অন্তর্নিহিত সম্ভাৱনীয়তাৰ বিকাশ ঘটোৱা আৰু তাৰ জৰিয়তে আত্মাৰ লগত পৰমাত্মাক লীন কৰিব পৰাকে শ্ৰী অৰবিন্দই যোগ বুলিছে। ইয়াৰ পৰা বুজিব পাৰি যে জন্তু-মানৱক ক্ৰমান্বয়ে মানৱ-মানৱ, অতি-মানৱ আৰু দৈৱ মানৱলৈ ৰূপান্তৰ কৰা প্ৰণালীয়েই হৈছে যোগ। এই প্ৰণালীৰ মাজেদি অগ্ৰসৰ হওঁতে সীমিত, সংকীর্ণ আৰু স্বাৰ্থপৰ চিন্তা সম্পূৰ্ণ আঁতৰ হয় আৰু তাৰ ঠাইত আহি পৰে সর্ব-বেষ্টিত, সু-সংগঠিত এক চৰিত্ৰ যাৰ প্ৰধান বৈশিষ্ট হ'ল প্রশান্তি। এনে আত্ম পূর্ণতা বা ঐশ্বৰিক অৱস্থাই হ'ল নিৰ্মল চেতনা, সর্বাধিক সৃজনীশীলতা আৰু পৰম সুখ। সেয়েহে যোগৰ জৰিয়তে এনে অৱস্থাৰ ফালে অগ্ৰসৰ হোৱা প্রক্রিয়া অতীব সন্তোষজনক আৰু পৰম আনন্দদায়ক। প্রত্যেক ব্যক্তি আৰু প্রত্যেক সমাজে অনবৰতে অধিক সুখ, শান্তি, সৃষ্টি শক্তি আৰু উচ্চতৰ বৌদ্ধিকতা, দক্ষতা লাভ কৰিবলৈ প্রয়াস কৰে; ব্যক্তিগত পূর্ণতালাভ আৰু সামাজিক সমন্বয়ৰ ক্ষেত্ৰত এনে প্রয়াসৰ কাৰণে যোগেই হৈছে প্রকৃত সমাধান।

যাতে শিথিলকৰণ ব্যায়াম, ক্রিয়া, আসন, প্রাণায়াম, মুদ্রা আৰু বন্ধ আদি অভ্যাস কৰিবৰ কাৰণে নিয়ম প্ৰণালীহে বৰ্ণনা কৰা হৈছে। এই প্ৰণালী সমূহৰ অনুশীলনৰ জৰিয়তে ব্যক্তিয়ে উচ্চ প্ৰণালী আয়ত্তকৰণৰ বাবে এক উপযুক্ত প্রশিক্ষণ পাব আৰু উচ্চ প্ৰণালীৰ অনুসৰণে জীৱনলৈ সমন্বয় আৰু পৰম শান্তি কঢ়িয়াই আনিব।